Załącznik Nr 1

do uchwały Nr  XXIV/173/04

Rady Miejskiej w Strumieniu

z dnia 26 sierpnia 2004 r.

Uzasadnienie odrzucenia zarzutu Pani Henryki Sobiny

Pani .... jako właścicielka parcel nr 213/43, 213/44, 213/45, 213/46, składała dwukrotnie, tj. pismem z dnia 22.03.1999 r. oraz dnia 06.08.2002 r. wniosek do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego sołectwa Bąków o zmianę przeznaczenia tych parcel z terenów rolnych na tereny budowlane. Wnioski Pani .... zostały tylko w części uwzględnione w projekcie planu, co do parceli nr 213/42. Wnioskodawczyni domaga się  przeznaczenia na cele budowlane pozostałych parcel.

Jednak w sąsiedztwie przedmiotowych parcel nie ma jakiejkolwiek zabudowy. Najbliższa zabudowa mieszkaniowa zlokalizowana jest w jednej linii wzdłuż drogi powiatowej – ul. Głównej. Od południa i zachodu tereny rolne sąsiadują tu z dużym kompleksem lasów państwowych, od których granicy projekt planu miejscowego wprowadza 20-to metrową strefę ochronną, niezabudowaną. W strefie tej położona jest większość parceli nr 213/46 oraz część parceli nr 213/45. Usytuowanie drogi wzdłuż ewentualnej linii zabudowy od tej drogi eliminuje spod zabudowy również parcelę nr 213/44. Właścicielka wnioskowanych pod zabudowę parcel dokonała w listopadzie 1999 r. podziału nieruchomości rolnej obejmującej parcelę nr 213/25 o pow. 0,7765 ha na 7 parcel. Zgodnie z obowiązującym w tym czasie planem zagospodarowania przestrzennego powstały nowe parcele leżały w terenach rolnych za wyjątkiem parceli nr 213/41, która w pasie 40 m od drogi Strumień-Pruchna była przeznaczona pod zabudowę. Parcela nr 213/41 została sprzedana, a druga parcela nr 213/42 zabudowana budynkiem mieszkalnym została w projekcie planu miejscowego przeznaczona w całości pod zabudowę. Dokonanie w przeszłości podziału dużej parceli rolnej na mniejsze parcele rolne nie stwarza po stronie gminy obowiązku przeznaczenie tych parcel na cele mieszkaniowe. Przeznaczenie w projekcie planu pod zabudowę dalszych czterech parcel nr: 213/43, 213/44, 213/45, 231/46 wchodzących w głąb kompleksu rolnego spowodowałoby rozproszenie zabudowy w terenach rolnych. Stanowiłoby także naruszenie zasad ładu przestrzennego wynikającego z projektu planu i utrudniłoby możliwość kompleksowego rozwiązania problemów  zaopatrzenia tych parcel w infrastrukturę techniczną, której budowa jest zadaniem własnym gminy. Ponadto uwzględnienie wniosków Pani .... byłoby niezgodne z ustaloną w Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy polityką rozwoju funkcji mieszkaniowej w gminie Strumień. Wnioski zainteresowanej zostały rozpatrzone również w kontekście przeznaczenia terenów sąsiednich parcel, tj. parceli nr 213/37 i 213/27. Co do parceli nr 213/37 należy stwierdzić, iż nie została w całości przeznaczona na cel budowlane. Zaś przeznaczenie parceli nr 213/27 na cele budowlane możliwe było tylko co do całości parceli, ze względu na jej powierzchnię i kształt oraz usytuowanie drogi dojazdowej. Wprowadzenie granicy zabudowy tej parceli na przedłużeniu granic zabudowy sąsiednich parcel wyeliminowały możliwość zabudowy tej parceli z uwagi na konieczność zachowania wymaganych odległości przy lokalizacji budynku. Zatem to niewielkie odstępstwo w kształcie granicy zabudowy, uzasadnione opisanymi okolicznościami nie może stanowić podstawy do uwzględnienia wniosku Pani .... co do przeznaczenia pod zabudowę wszystkich jej parcel.

Powyższe stanowisko znajduje uzasadnienie w przepisach ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym oraz w ustawach szczególnych.

Z art. 7 ust.1 pkt 1 ustawy o samorządzie gminnym wynika, iż zadania własne gminy obejmują sprawy m.in. ładu przestrzennego. Potwierdza to przepis art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 1999 r. Nr 15 poz. 139 z późn. zm.) który stanowi, że ustalanie przeznaczenia i zasad zagospodarowania terenu należy, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych oraz morza terytorialnego, do zadań własnych gminy. Z powyższego wynika, że gmina ustalając przeznaczenie i zasady zagospodarowania terenu w planach zagospodarowania przestrzennego posiada swobodę w kształtowaniu tych zasad ,ograniczoną wszakże przepisami ustawy o planowaniu przestrzennym oraz przepisami ustaw szczególnych. Ograniczenia te sprowadzają się do sformalizowanej procedury uchwalania planu oraz do konieczności dostosowania zapisów planu jako aktu prawa miejscowego do wymagań określonych w innych przepisach prawa materialnego zamieszczonych w ustawach. Już zatem przepis art. 1 ust. 2 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym nakazuje uwzględnianie w zagospodarowaniu przestrzennym następujących wymagań i walorów:

1)   wymagania ładu przestrzennego, urbanistyki i architektury,

2)   walory architektoniczne i krajobrazowe,

3)   wymagania ochrony środowiska przyrodniczego, zdrowia oraz bezpieczeństwo ludzi i mienia, także wymagania osób niepełnosprawnych,

4)   wymagania ochrony dziedzictwa kulturowego dóbr kultury,

5)   walory ekonomiczne przestrzeni i prawo własności,

6)   potrzeby obronności i bezpieczeństwa państwa.

Obowiązek przestrzegania powyższych wymagań nie został pozostawiony uznaniu gminy, lecz jest obowiązkiem przestrzegania przepisów szczegółowych, gdy powyższe wymagania są zawarte w ustawach szczególnych. Jednocześnie art. 2 ust. 1 ustawy stanowi, iż ustalenie przeznaczenia i zasad zagospodarowania terenu dokonywane jest w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego z zachowaniem warunków określonych w ustawach. Stosownie zaś do art. 9 ust. 1 ustawy – w ustaleniach miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego należy uwzględniać postanowienia przepisów szczególnych, odnoszących się do obszaru objętego planem i przedmiotu jego ustaleń. Należy w tym miejscu przypomnieć, iż zgodnie z art. 33 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, ustalenia miejscowego planu kształtują wraz z innymi przepisami sposób wykonywania prawa własności. Zatem projekt planu zagospodarowania przestrzennego może ograniczać sposób wykonywania prawa własności przez właściciela działki. Należy tym miejscu zauważyć, iż kwestionowane w zarzucie zapisy projektu planu nie zmieniają przeznaczenia terenu na niekorzyść wnioskodawczyni, lecz utrzymują jego dotychczasowe przeznaczenie na cele rolne. Ponadto należy zważyć, iż częściowe uwzględnienie wniosku do projektu planu co do przeznaczenia parceli nr 213/42 na cele budowlane, pozwoliło na stworzenie warunków dla wnioskodawczyni dla zaspokojenia jej potrzeb mieszkaniowych i jej rodziny. Nie uwzględnienie w całości wniosków skarżącej co do przeznaczenia jej wszystkich parcel na cele budowlane podyktowane było nie tylko wymogami ładu przestrzennego, lecz również wymogami wynikającymi m.in. z ustawy o lasach z dnia 28.09.1991 r. (Dz. U. z 2000 r, Nr 56, poz. 679, z późn. zm.). Uzgodnienia w tym zakresie dokonane przez Nadleśnictwo Ustroń (pismo z dnia 17.09.2001 r. oraz dnia 03.07.2002 r.) wskazują na potrzebę zachowania wzdłuż lasu pasa wolnego od zabudowy, ze względu potrzeby ochrony lasu i jego życia biologicznego, jak również uchronienia budynków zlokalizowanych zbyt blisko lasu od niekorzystnego oddziaływania lasu. Wymogi w zakresie ochrony przyrody wynikające z ustawy 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. Nr 92, poz. 880) nakazują realizować cele ochrony przyrody określone w art. 2 tej w zw. z art. 3 ustawy w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego m. in. w zakresie zachowania różnorodności biologicznej, stabilności ekosystemów, nakazują ponadto zachowanie korytarzy ekologicznych i ochronę enklaw i półenklaw leśnych.

Wymogi w zakresie ochrony  środowiska naturalnego wynikające z ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. Nr 62, poz.627 z późn. zm.), a w szczególności wynikające z art. 73 tej ustawy, nakazują m. in. ochronę walorów krajobrazowych oraz zapewnienie możliwości przemieszczania się dziko żyjących zwierząt.

Zbyt bliska lasu zabudowa mieszkaniowa prowadzi do degradacji obszarów leśnych i zakłócenia równowagi biologicznej lasu, a ponadto naraża obszary leśne na zagrożenia odpadami i skutkami działalności mieszkańców pobliskich zabudowań.

Powyższe względy zadecydowały, iż zarzut do projektu planu zagospodarowania przestrzennego nie mógł być uwzględniony.