Projekt

 

 

 

Uchwała Nr XXIII.   .2020
Rady Miejskiej w Strumieniu

z dnia 29 września 2020 r.

w sprawie niedochodzenia należności z tytułu rekompensaty, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych przypadających Gminie Strumień lub jej jednostkom organizacyjnym

Na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym  (Dz. U. z 2020 r. poz. 713) oraz art. 59 a ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 869 z późn. zm.) w związku z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych ( Dz. U. z 2019 r. poz. 118 ze zm.) - na wniosek Burmistrza Strumienia - Rada Miejska w Strumieniu

uchwala, co następuje:

§ 1. Postanawia się nie dochodzić należności przypadających Gminie Strumień lub jej jednostkom organizacyjnym z tytułu rekompensaty, o której w art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych, jeżeli kwota tej rekompensaty jest równa świadczeniu pieniężnemu w rozumieniu tej ustawy albo większa od tego świadczenia.

§ 2. Uchwałę stosuje się do należności z tytułu rekompensaty przysługujących od transakcji handlowych:

1) zawartych począwszy od 1 stycznia 2020 r. oraz

2) zawartych przed dniem 1 stycznia 2020 r. jeżeli należność z tytułu rekompensaty stała się wymagalna po 1 stycznia 2020 r.

§ 3. Wykonanie uchwały powierza się Burmistrzowi Strumienia.

§ 4. Uchwała wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia jej ogłoszenia w dzienniku Urzędowym Województwa Śląskiego. 

 

 

 

Przewodniczący Rady
Czesław Greń

 

Uzasadnienie

do projektu uchwały Nr XXIII.   .2020  z dnia 29 września 2020 r.

w sprawie niedochodzenia należności z tytułu rekompensaty, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych przypadających Gminie Strumień lub jej jednostkom organizacyjnym.

Znowelizowana ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych ( art. 59a ust.1) od 1 stycznia 2020 r. przewiduje regulację  dającą kompetencję organowi stanowiącemu jednostki samorządu terytorialnego do podjęcia uchwały o niedochodzeniu należności z tytułu rekompensaty przypadającym gminom i jej jednostkom organizacyjnym, jeżeli jej kwota jest równa albo większa od dochodzonego świadczenia

Jednocześnie ustawodawca umożliwia organowi stanowiącemu jednostki samorządu terytorialnego postanowienie o niedochodzeniu należności z tytułu rekompensaty, co do transakcji zawartych  przed dniem 1 stycznia 2020 r., o której mowa w art. 10 ust. 1 ww. ustawy, jeżeli jej kwota jest równa lub wyższa od świadczenia pieniężnego i należność ta stała się wymagalna po dniu 1 stycznia 2020 r.

   Nie dochodzenie należności, o której mowa w art. 59a ust. 1 ustawy o finansach publicznych jest inną kategorią czynności niż umorzenie, odroczenie terminów spłaty lub rozłożenie na raty należności o charakterze cywilnoprawnym, o których mowa w art. 59 ust. 1 ustawy o finansach publicznych.

Od 1 stycznia 2020 r. zmieniły się przepisy prawa, które regulują wysokość rekompensaty dla wierzycieli od dłużników za opóźnienie z płatnością. Do tej pory było to 40 euro bez względu na kwotę. Teraz są aż trzy progi: 40, 70 i 100 euro, a wysokość rekompensaty uzależniona jest od wysokości świadczenia pieniężneg0.

Wysokość rekompensaty wynikająca z  art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych wierzycielowi wynosi 40 Euro a jej równowartość ustalana jest przy zastosowaniu kursu średniego euro ogłaszanego przez NBP ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne.

Zdarzają się sytuacje, że równowartość należności z tytułu rekompensaty jest równa albo nawet wyższa od należności głównej.

Warto dodać, że dla wielu mniejszych przedsiębiorców, którzy  spóźnili się dzień lub kilka dni z płatnością rachunku np. na kwotę 50 czy 100 zł, naliczanie – oprócz ustawowych odsetek w związku ze spóźnieniem w płatności faktury – dodatkowej opłaty w wysokości 40 euro było istotnym obciążeniem.

Mając powyższe na uwadze podjęcie uchwały jest zasadne.